Pijn en schade zijn niet hetzelfde!
Voor deze blog wil ik eens een kort model voorstellen. Een model dat ik vaak ga gebruiken in de praktijk in het geval van herval na een letsel of aanslepende pijn na een letsel zonder duidelijke structurele verklaring.
Een (fictieve) jonge sporter komt naar Kine Zonnekeer met een spierletsel. De revalidatie verloopt goed, op technische onderzoeken zien we dat de scheur mooi genezen is. Hij is bezorgd maar zijn kracht is weer goed, lenigheid is oke… Kortom alles ziet er prima uit! Toch heeft hij nog klachten als hij weer loopt. “Een gespannen gevoel, alsof die spier nog steeds beschadigd is”, zegt hij.
Zoals ik hier al aanhaalde is ons brein de baas. En het is een goeie baas, een bijzonder pientere baas en tegelijk een bezorgde, waakzame moeder. Het gaat alles in het werk stellen om onze weefsels optimaal te laten functioneren en te beschermen waar nodig.
Op de tekening hieronder zie je 2 bergen. Hoe hoger op de berg, hoe zwaarder de inspanning.
Butler & Moseley (2013) explain pain, 2nd Edn.
Links (BEFORE INJURY) is de normale situatie:
Tissue tolerance: de belasting die een weefsel kan verdragen voor er schade optreedt (bv. een spierscheur)
Protect by pain: het punt waarop jouw lichaam jou zal beschermen door je pijn te laten voelen. Blijf je onder die lijn zal je niets voelen.
Ga je in de buffer tussen beide zones, dan zal je wat pijn voelen (bv zeer intense spurt). Ga je naar de top van de berg dan is de kans op een letsel reëel.
Rechts (AFTER INJURY) is de situatie die we vaak zien na een letsel:
Tissue tolerance: minimaal gezakt, wat niet abnormaal is na een letsel (en een vlotte revalidatie).
Protect by pain: deze lijn is veel gezakt. Ons brein (of de bezorgde moeder zoals je wil) gaat na het voorgaande trauma een extra inspanning doen om ons lichaam te beschermen. Na verwerking van alle signalen zal jouw brein beslissen om pijn te creëren. Vroeger dan eigenlijk nodig zal je dus pijn voelen.
De buffer tussen beide is dus een stuk groter. Dit houdt in dat er een heel grote zone is waarin je eigenlijk veilig kan bewegen MET PIJN (in dit geval lopen, sprinten…) zonder dat een letsel zou optreden.
Je ziet dus dat je mogelijks na een letsel, sneller pijn kan voelen in die regio bij een bepaalde inspanning zonder dat je schade zou berokkenen. Jouw brein is als een overbezorgde moeder… Je wordt zo goed beschermd dat je bijlange nog niet in de buurt van schade komt. Pijn =/ schade. Fenomenaal, niet waar?
Hier zouden we dus de kinesitherapeutische revalidatie van de jonge sporter verder zetten... Hem geruststellen en het bovenstaande gaan aantonen. Samen met de medische onderzoeken wijst alles op een goede evolutie. Nu nog die overbeschermende moeder aanpakken… Als we dit kunnen doorbreken dan is onze sporter weer helemaal vertrokken. Lukt dit niet, dan kunnen deze pijnen blijven aanslepen. Dit kan dan leiden tot minder sporten, minder fit worden en bijgevolg om die reden andere letsels krijgen. Maar dit zal uiteraard niet gebeuren ;)
Hopelijk was dit opnieuw een verrijking, bedankt om te lezen!
Steven